آغاز نگاشتن مطالب جدید در نامه آپادانا به میزبانی سایت بلاگر
از ابتدای
امسال دو مقاله از مهدی نعمت ا للهی عزیز در مورد زندگینامه پدر بزرگ ارجمندش
شادروان عبدالعلی نعمت اللهی در آپادانا منتشر شد . اکنون خاطرات دکتر احمد مدنی که
در آنزمان 10 الی 12 ساله بودند را از
یشان می خوانیم :
روایت دکتر احمد مدنی از
:
آقا میرزا عبدالعلی نعمت اللهی
به تابستان 1334 برمیگردم که کم کم رو به پایان گرفتن بود . مادر و برادرانم به تهران برگشتند اما من تا پایان شهریور در اصفهان ماندم.
در یکی از روزهای پایانی شهریورماه 1334 و هنوز کمی مانده به شروع مدرسه، چنین قرار شد که با خویشاوند بلند پایه مان؛ آقای عبدالعلی نعمت اللهی سوار اتوبوس شوم و به تهران برگردم.
آقای عبدالعلی نعمت اللهی پسرعموی (
عمه ) مادر من و از قضات عالیرتبة دادگستری بود که در خانواده به طور خودمانی به ایشان آقا م زب دوللی میگفتند.
آقای عبدالعلی نعمت اللهی وقتی به تهران رسیدیم، شب شده و دیگر وقت مناسبی برای رفتن از شهر به قلهك ( که منزل ما آنوقت در
آنجا بود ) نبود .
بنابراین به خانة ایشان در سه راه خیابان ژاله رفتیم .
منزل ایشان، خانة دو طبقه ای بزرگ و با حیاطی وسیع بود .
در طبقة پایین، آقای میرزا ابوطالب نعمت ا للهی پسرعموی دیگر مادرم با خانوادة خود زندگی میکردند و طبقة بالا در اختیار خانوادة آقای عبدالعلی نعمت
اللهی بود که ما با پسران ایشان رضا و حسین دوست و همبازی بودیم.
وقتی به خانة ایشان رسیدیم، هر دو طبقة خانه خالی از سکنه بود و ظاهراً همة آنان هنوز در اصفهان بودند.
با آقای نعمت اللهی به طبقة بالا رفتیم و پس از خوردن شامی مختصر، ایشان رختخوابی برای من گسترد و به خواب رفتیم.
آن روزها من و برادرم منصور، در پی جمع کردن عکسهایی از افراد خانواده بودیم .
بنابراین پیش از خواب، من برای صدمین بار از آقا مزبدوللی عکسی خواستم و ایشان هم با نهایت محبت اینکار را به صبح فردا موکول کرد.
صبح روز فردا، و گمان می کنم هنوز ساعت شش نشده بود که به محض برخاستن از خواب، اولین حرفم دربارة گرفتن عکسی از ایشان بود.
یادم نمیرود که بالاخره با بالا رفتن از یك صندلی و جست و جوی فراوان در میان چمدانهایی که در بالای یك کمد بلند قرار داشت، عاقبت عکسی از خود یافت و به من داد.
پیش از ظهر آن روز به اتفاق ایشان و با اتوبوس خط شمیران به قلهك رفتیم و آقای نعمت اللهی مرا به خانواده ام تحویل داد.
فرار از سرنوشت
روز جمعه ای از تابستان سال 1335 بود و دایجون مدنی مطابق معمول گروهی مهمان داشتند. بعد از ظهر بود و میهمانان از خوردن ناهار فارغ شده و تازه مشغول خودسازی شده بودند که در اتاق باز شد و خویشاوند نامدار ما و قاضی عالیرتبة دادگستری، آقای عبدالعلی نعمت اللهی با چهره و حالتی نگران، پا به درون اتاق پذیرایی دایجون مدنی گذاشت، کلاهش را از سر برداشت و بی مقدمه خطاب به جمع گفت
:
– آقا، من از مرگ فرار كردم!
ورود بی خبر وی از تهران ( احتمالا ً شیراز )
و بیان این جمله با حیرت حضار روبرو شد. دایجون مدنی برای سفارش ناهار، اتاق را ترک کرد. آقای نعمت اللهی کیف خود را کناری گذاشت و دربالای اتاق، به بخاری دیواری گچبری شده تکیه داد و نشست.
فراموش نمیکنم که به محض تکیه دادن وی به بخاری دیواری، قطعة کوچکی ازگچبری ظریف بخاری شکست.
عمو ضیاء مدرس پور خندة مخصوص خود را سر داد و قطعة شکسته را پشت بخاری، و عجالتاً از دید دایجون مدنی پنهان کرد. اما من در ذهن کودکانة خود، این قضیة بی اهمیت را به فال نیك نگرفتم.
ظاهراً ماهها بود که آقای نعمت اللهی از یك بیماری رنج میبرد و نشانه هایش را نیز حتی از دید خانوادة خود پنهان نگاهداشته بود .
اما هنگامی که پزشکان به ایشان تکلیف عمل جراحی کرده بودند، صبح روز عمل، کیف خود را برداشته و عازم اصفهان شده بود.
* *
هنوز از پایان تعطیلات نوروزی 1336 و بازگشت ما به تهران چند روزی نگذشته بود که یك شب پس از شنیدن خبری ناگهانی، همگی به خانة آقای عبدالعلی نعمت اللهی درسه راه ژاله رفتیم.
آقای نعمت اللهی که برای درمان بیماری خود به آلمان رفته بود، متاسفانه در 13 فروردین 1336 در همانجا درگذشته بود.
آنشب آقای گنابادی، همسایة معنون آقای نعمت اللهی و همچنین سناتور ابوالفضل لسانی؛ با من نیز مثل آدمهای بزرگ دست دادند و سپس بحثی مفصل و طولانی را به یاد میآورم که بین همة حضار و از جمله سرهنگ ( در آن هنگام ستوان )
اکبر مدنی، با سناتور لسانی دوست صمیمی آقای نعمت ا للهی در جریان بود و همه بر سر تعیین روز سوم و هفته، و اینکه پنجشنبه شب، همان شب جمعه است یانه، مذاکره میکردند.
جمع بزرگترها را ترک کردم و ناخودآگاه به طرف اتاقی کشیده شدم که شبی را به عنوان مهمان آقای نعمت اللهی در آن خوابیده بودم . در آن اتاق ساکت، در بالای کمد لباسها، چشمم به چمدانی افتاد که ایشان از داخل آن عکس خود را بیرون آورده و به من داده بود، و ناگهان بغضم ترکید.
دکتراحمد مدنی
توضیح :
روز در گذشت ایشان پس از انجام عمل
جراحی در بیمارستان بارمبک هامبورگ بر اساس روزشمار تهیه شده توسط مهدی جان 25 فروردین 1336 بوده است .
خاطره دکتر مدنی در مورد ورود ناگهانی
آقا میرزا عبدالعلی به مهمانی خانه دایجون مدنی احتمالاً مربوط می شود به بازگشت ایشان به اصفهان پس از مراجعه ایشان به
بیمارستان نمازی شیراز در تیر ماه 1335 .
 |
| آگهی فوت مرحوم نعمت اللهی در روزنامه اطلاعات مورخ 27 فروردین 1336 |
 | |||||||||||
| آگهی تسلیت خواهران بغایری و مهندس قصبه ای همکار آقا ی ابوطالب نعمت اللهی در وزارت امور خارجه |
 | ||||||||||||
| آگهی مجلس ترحیم مرحوم نعمت اللهی در روزنامه اطلاعات مورخ 28 فروردین |
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر